Πριν οτιδήποτε άλλο να ξεκαθαρίσουμε ότι μια
συζήτηση γύρω από την αποχή, δεν μπορεί και ούτε θέλουμε να περιορίζεται στενά
για τις εκλογές και την συμμετοχή ή όχι σε αυτές. Αυτό υπάρχει σαν τάση, αφού
το παρόν σύστημα αντιπροσώπευσης μας βαφτίζει «ενεργούς πολίτες» μία φορά στο
χρόνο για να αποφασίσουμε σε ποιος μας υποκαθιστά σε αυτό το ρόλο τον υπόλοιπο
χρόνο, και μετά μάλλον
«άγιος ο Θεός» και κανένα σιχτίρισμα μπροστά από καμία τηλεόραση ή σε
«πηγαδάκια» τα οποία θυμίζουν τα παιδικά μας χρόνια , με τη μόνη και βασική
διαφορά ότι πλέον δεν είσαι ανήλικος, αλλά είτε το θες είτε όχι αποτελούμε όλοι
ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Επειδή όμως οι εκλογές
και ειδικά οι φοιτητικές είναι μια διαδικασία, όπως πολλές άλλες στις οποίες
καλούμαστε να συμμετέχουμε και να συναποφασίσουμε για ζητήματα που αφορούν την
καθημερινότητά μας και το μέλλον μας, θα πρέπει να αναλύσουμε το ζήτημα της
αποχής ως κάτι συνολικότερο.
Η αποχή σαν στάση ζωής είναι η μόνη που μπορεί να ενώνει τόσο
μεγάλο πλήθος διαφορετικών ακόμα και αντιπαραθετικών τοποθετήσεων. «Δεν
επηρεάζω τίποτα άρα γιατί να ασχολούμαι» για τους πιο απογοητευμένους, «Είναι
όλοι ίδιοι» για τους πιο ισοπεδωτικούς «Δεν με ενδιαφέρει τίποτα, δεν με
επηρεάζει τίποτα» για τους πιο πλανημένους, «Δεν αλλάζει τίποτα με πορείες,
συνελεύσεις, εκλογές, αγώνα, συνδικαλισμό...» για τους πιο ηττημένους.
Όλες αυτές οι απόψεις όμως, που μπορεί να τις ακούμε από
διαφορετικές πηγές ο καθένας από τις τηλεοράσεις μέχρι τον κοινωνικό μας
περίγυρο, έχουν μία κοινή αφετηρία, την λογική ότι δεν αλλάζει τίποτα και το μέλλον
θα είναι πολύ πιο μαύρο από το παρών μας.
Ειδικά την περίοδο της κρίσης, του
μνημονίου, και της επίθεσης που δέχεται η ελληνική κοινωνία από την τρικομματική
κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) σε συνεργασία με τα «πολιτικά τους συμπληρώματα» ΔΝΤ
και ΕΕ, η οποία έχει κυριαρχήσει σε όλα τα
επίπεδα και ο λαός δεν μπορεί να πάρει ανάσα, μια τέτοια λογική μπορεί και
φαντάζει όχι μόνο πολύ ελκυστική αλλά και ένα ιδανικό καταφύγιο για τον καθένα προκειμένου
να αποποιηθεί οποιοδήποτε μερίδιο ευθύνης για την υπάρχουσα κατάσταση ή την
αλλαγή της. Βέβαια η ενσωμάτωση αυτής της λογικής, η οποία ως επί το πλείστον
υποδηλώνει την πλήρη απογοήτευση και την εμπέδωση αυτής, συνδέεται και με την μέχρι τώρα ανεπάρκεια του
κινήματος να δώσει απαντήσεις, για το οποίο από πλευράς μας όχι μόνο δεν
εθελοτυφλούμε, αλλά το αναγνωρίζουμε ως έλλειμα και ιεραρχούμε ψηλά την υπέρβαση του. Είναι αξιοσημείωτο, από την άλλη πως η
νεολαία, το κομμάτι της κοινωνίας που πλήττεται περισσότερο από οποιοδήποτε
άλλο, καθώς όχι μόνο της έχουνε τσακίσει το παρόν περισσότερο από ποτέ και έχει
χάσει κάθε της κεκτημένο, είναι και αυτή που θα κληθεί να ημι-ζήσει/επιβιώσει
τις επόμενες δεκαετίες με την κατάσταση
που διαμορφώνεται, είναι ταυτόχρονα και η πιο επιρρεπής στην εύκολη λύση της
αποχής. Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τι μπορεί να σημαίνει “αποχή” για ένα
φοιτητή στο σήμερα.
Αποχή σημαίνε
Να μην ενδιαφέρεσαι για το πανεπιστήμιο σου, και την
εκπαίδευση που σου παρέχουν και να αφήνεις σε άλλους να αποφασίζουν για σένα.
Να μην συμμετέχεις στις συνελεύσεις, τις
καταλήψεις, τις πορείες και συνολικότερα τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος όχι
λόγω «συνήθειας», αλλά γιατί είναι τα μόνα τα οποία μπορούνε να συγκεντρώσουνε
την άποψη όλων μας και να τη διαμορφώσουνε συλλογικά ως θέση της σπουδάζουσας
πλειοψηφίας, με βάση τα δικά της συμφέροντα και τις ανάγκες της.
Να μην ψηφίζεις στις εκλογές του συλλόγου,
και να χαρίζεις συλλόγους σε ξεπουλημένους ΔΑΠΙΤΟ-ΠΑΣΠΙΤΕΣ και στη λογική τους.
Να μην είσαι αλληλέγγυος στους συμφοιτητές
και σε κάθε συνάνθρωπο σου, είτε απέναντι στην αυθαιρεσία των καθηγητών μέσα
στα πανεπιστήμια (ιδίως αυτή τη στιγμή στη σχολή μας αποτυπώνεται πλήρως) είτε
απέναντι σε όσους θεωρούν ότι έχουν εξουσία πάνω μας έξω από αυτά.
Να κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά σε ότι
συμβαίνει γύρω σου και να θεωρείς ότι αυτό φτάνει για να μην σε επηρεάσει (η
μεγαλύτερη αυταπάτη).
Να είσαι αυτός ο τύπος που «κράζει» τους πάντες,
αλλά εν τέλει απλά αποποιείται κάθε ίχνος ευθύνης από πάνω του, και με αυτόν
τον τρόπο διαιωνίζει στον ύψιστο βαθμό της λογική της ανάθεσης -κάτι εξαιρετικά
αντιφατικό, αφού αυτό είναι που «κράζει».
Να μην διεκδικείς, τελικά, ΤΙΠΟΤΑ και να ΜΗΝ
έχεις άποψη και λόγο για το παρόν και το μέλλον σου.
Η αποχή, ακριβώς επειδή είναι μια λέξη που
ταυτίζεται με πολλές έννοιες, είναι αντίθετη με πολλές. Είναι αντίθετη με
έννοιες όπως αγωνίζομαι, νικάω, ενημερώνομαι, συμμετέχω, αποφασίζω, ανατρέπω,
διεκδικώ, σκέφτομαι, κριτικάρω.
Έχουμε να διαλέξουμε δύο δρόμους
ή Αυτόν ή Αυτόν
Εμείς καθημερινά
στη σχολή, στις συνελεύσεις, στις εκλογές, στον δρόμο, στην καθημερινότητά μας
επιλέγουμε το δεύτερο επιλέγουμε να βαδίζουμε με την αντικαπιταλιστική αριστερά
της ρήξης και της ανατροπής, επιλέγουμε να αγωνιζόμαστε, να μη φοβόμαστε τις
παροδικές ήττες, να πιστεύουμε στο διπλανό μας και να τον έχουμε ανάγκη, να
θεωρούμε ως ανθρώπινη ανάγκη και επιτακτική υλοποίηση ένα συλλογικό όραμα με
επίκεντρο την κοινωνική πλειοψηφία και τις ανάγκες της.
Έτσι εμείς ζούμε, έτσι παλεύουμε, έτσι νικάμε!
Και στις 17 Απρίλη συμμετέχουμε μαζικά στις φοιτητικές εκλογές και στέλνουμε μήνυμα ανυπακοής και αγώνα.
Και πριν και μετά τις εκλογές μονόδρομος οι συλλογικοί μας αγώνες και ανάγκες.
Το Πανεπιστήμιο και συνολικά την Εκπαίδευση
δε θα τα αφήσουμε στα χέρια τους και τα σχέδια τους...
Εμείς απαντάμε: «Από τον
καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.» (Μάρξ)
Στην πραγματικότητα που διαμορφώνουν για εμάς χωρίς εμάς,
δε θα μείνουμε άπραγοι…
...διότι «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να
χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.» (Μπρέχτ)
