Labels

Friday, April 18, 2008

Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου ο χαρακτήρας της δημόσιας και δωρεάν παιδείας τίθεται υπό αμφισβήτηση από την κυβέρνηση. Όλο και αντιδραστικότερα μέτρα έρχονται στο προσκήνιο και εκφράζονται από σωρεία νομοσχεδίων. Πιο συγκεκριμένα τίθεται προς συζήτηση η αναθεώρηση του Άρθρου 16 του συντάγματος που μέχρι τώρα εξασφάλιζε τη δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση και ο υπάρχων νόμος πλαίσιο που καθορίζει τους γενικούς κανόνες που διέπουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου (το αν θα πληρώνουμε τα βιβλία μας, το πόσο καιρό θα μπορούμε να παραμείνουμε φοιτητές, το τι επιτρέπεται να κάνουμε στο χώρο του πανεπιστημίου και τι όχι, το πόσο θα επηρεάζουμε ή όχι την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και τις ορέξεις των πρυτάνεων κ. τ. λ.).Επίσης

η αξιολόγηση, που έχει ήδη περάσει παρόλα αυτά χωρίς να εφαρμοστεί ακόμα επίσημα.

Μόνη λύση για να αντιδράσουμε στον καταιγισμό αυτών των αντιδραστικών μέτρων είναι οι συλλογικές κινηματικές διαδικασίες. Και να που όμως το θέμα που απασχολεί περισσότερο τις τελευταίες μέρες και μέχρι τις 5 Απρίλη την πανεπιστημιακή κοινότητα είναι οι φοιτητικές εκλογές για την εκλογή αντιπροσώπων στα Διοικητικά Συμβούλια. Έτσι βλέπουμε τις καθεστωτικές παρατάξεις να επιδίδονται σε ένα ατέρμονο κυνήγι ψήφων για να αυξήσουν τη δυναμική τους στα όργανα συνδιοίκησης. Τώρα, το θέμα που τίθεται είναι το εάν οι εκλογές αποτελούν την σημαντικότερη πολιτική διαδικασία όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Προφανώς όταν η μόνη σου συμμετοχή σε μια πολιτική διαδικασία είναι να ρίχνεις μια ψήφο και τίποτ’ άλλο τότε αναγκαστικά εναποθέτεις τα συμφέροντα σου σε εργολάβους. Γιατί ποτέ δε θα ξέρεις τι αποφασίζουνε για πάρτι σου οι κομματοπατέρες στα ΔΣ και στις ΕΦΕΕ. Όταν όμως προβάλλεις τη γνώμη σου ,όχι μια φορά το χρόνο αλλά όποτε δίνεται η ευκαιρία (και η ευκαιρία υπάρχει μέσω των γενικών συνελεύσεων) όχι μόνο δεν τους αφήνεις να αυθαιρετούν αλλά έχεις τη δυνατότητα με την υπόλοιπη φοιτητική κοινότητα να προβαίνεις σε λύσεις συλλογικά, και εφόσον ανήκεις στη συλλογικότητα να τρέπεις τα πρέπεις τα πράγματα προς τα εκεί που σε συμφέρουν.

Με αυτή τη συλλογιστική το ποιο εύλογο θα ήταν να μην υπάρχουν καν εκλογές παρά μόνο συχνές μαζικές συνελεύσεις μια που στο πανεπιστήμιο έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Επειδή όμως αυτό δεν ισχύει τώρα και μέχρι να ισχύσει δε μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι γνώμη μας είναι ότι το ΔΣ θα πρέπει να έχει πολύ συγκεκριμένες και περιορισμένες αρμοδιότητες. Η σύγκληση γενικών συνελεύσεων, και η διεκπεραίωση τυπικών θεμάτων. Συμμετέχουμε στις εκλογές ώστε να μπορούμε να σμπρώξουμε τα θέματα του ΔΣ στις γενικές συνελεύσεις, ώστε να ήμαστε ενήμεροι για να μπορούμε να κάνουμε το παραπάνω και για να μπλοκάρουμε τις οποιεσδήποτε αυθαιρεσίες των καθεστωτικών παρατάξεων.

Μπαίνουμε στη διαδικασία αυτή γιατί θεωρούμε άτοπο να διαχωρίσουμε το ατομικό από το συλλογικό συμφέρον ως αυτόνομο αριστερό σχήμα, ανοιχτό σε οποιονδήποτε δε φέρει παγιωμένες και αμετάκλητες απόψεις, χωρίς ιεραρχικούς φραγμούς.